inloggen / registreer

Jurisprudentie

AN7882

Datum uitspraak2003-11-12
Datum gepubliceerd2003-11-12
RechtsgebiedBestuursrecht overig
Soort ProcedureHoger beroep
Instantie naamRaad van State
Zaaknummers200302989/1
Statusgepubliceerd

Indicatie

Bij besluit van 21 november 2000 heeft het college van burgemeester en wethouders van Woensdrecht (hierna: het college) afwijzend beslist op het verzoek van appellante om vergoeding van de door haar geleden schade in verband met de aan [vergunninghouder] verleende vergunning ingevolge de Drank- en Horecawet voor de inrichting op het perceel [locatie] te [plaats]. Bij besluit van 19 februari 2002 heeft het college het daartegen gemaakte bezwaar niet-ontvankelijk verklaard. Bij uitspraak van 26 maart 2003, verzonden op 31 maart 2003, heeft de rechtbank te Breda (hierna: de rechtbank) het daartegen ingestelde beroep gegrond verklaard, de bestreden beslissing op bezwaar vernietigd, het bezwaar alsnog ongegrond verklaard en bepaald dat deze uitspraak in de plaats treedt van het bestreden besluit. Deze uitspraak is aangehecht. Tegen deze uitspraak heeft appellante bij brief van 7 mei 2003, bij de Raad van State ingekomen op 9 mei 2003, hoger beroep ingesteld. Deze brief is aangehecht.

Uitspraak

200302989/1. Datum uitspraak: 12 november 2003. AFDELING BESTUURSRECHTSPRAAK Uitspraak op het hoger beroep van: [appellante], wonend te [woonplaats], tegen de uitspraak van de rechtbank te Breda van 26 maart 2003 in het geding tussen: appellante en het college van burgemeester en wethouders van Woensdrecht. 1. Procesverloop Bij besluit van 21 november 2000 heeft het college van burgemeester en wethouders van Woensdrecht (hierna: het college) afwijzend beslist op het verzoek van appellante om vergoeding van de door haar geleden schade in verband met de aan [vergunninghouder] verleende vergunning ingevolge de Drank- en Horecawet voor de inrichting op het perceel [locatie] te [plaats]. Bij besluit van 19 februari 2002 heeft het college het daartegen gemaakte bezwaar niet-ontvankelijk verklaard. Bij uitspraak van 26 maart 2003, verzonden op 31 maart 2003, heeft de rechtbank te Breda (hierna: de rechtbank) het daartegen ingestelde beroep gegrond verklaard, de bestreden beslissing op bezwaar vernietigd, het bezwaar alsnog ongegrond verklaard en bepaald dat deze uitspraak in de plaats treedt van het bestreden besluit. Deze uitspraak is aangehecht. Tegen deze uitspraak heeft appellante bij brief van 7 mei 2003, bij de Raad van State ingekomen op 9 mei 2003, hoger beroep ingesteld. Deze brief is aangehecht. Bij brief van 12 juni 2003 heeft het college van antwoord gediend. De Afdeling heeft de zaak ter zitting behandeld op 30 september 2003, waar appellante in persoon, bijgestaan door [gemachtigde], en het college, vertegenwoordigd door L.P.M. Hoendervangers en F.C.P. de Vries, ambtenaren der gemeente, zijn verschenen. 2. Overwegingen 2.1. Appellante betoogt dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat er geen reden is haar verzoek om schadevergoeding in te willigen, omdat de door haar gestelde waardedaling van het pand [locatie] haar oorzaak niet vindt in de aan [vergunninghouder] verleende vergunning ingevolge de Drank- en Horecawet, maar in de wijze waarop [vergunninghouder] het gemeenschapshuis, waarin de inrichting is gevestigd, sinds de vergunningverlening exploiteert. Appellante meent dat de rechtbank de zaak had moeten terugwijzen naar het college, opdat de hoogte van de door haar geleden schade alsnog kon worden vastgesteld. 2.2. Uit de stukken en het verhandelde ter zitting is gebleken dat de inhoud van de aan [vergunninghouder] verleende vergunning ingevolge de Drank- en Horecawet niet afwijkt van de aan de vorige beheerder van het gemeenschapshuis verleende vergunning. Slechts de tenaamstelling van de vergunning is gewijzigd. Verder kunnen aan de vergunning ingevolge de Drank- en Horecawet geen voorwaarden worden verbonden ten aanzien van de wijze van exploitatie van het gemeenschapshuis. Dat het gemeenschapshuis door [vergunninghouder] op een andere wijze wordt geëxploiteerd dan door de vorige beheerder is, anders dan appellante betoogt, derhalve niet het rechtstreekse gevolg van deze vergunning. Gezien het vorenstaande is de rechtbank terecht en op goede gronden tot het oordeel gekomen dat de door appellante gestelde waardedaling van het pand [locatie] haar oorzaak niet vindt in de vergunning als zodanig en dat reeds hierom geen reden bestaat voor inwilliging van het verzoek om schadevergoeding. Het voor toekenning van schadevergoeding vereiste causale verband tussen de schadeveroorzakende handeling en de gestelde schade ontbreekt immers. Gelet hierop heeft de rechtbank de zaak dan ook terecht niet teruggewezen. 2.3. Het hoger beroep is ongegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd. 2.4. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding. 3. Beslissing De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State Recht doende in naam der Koningin: bevestigt de aangevallen uitspraak. Aldus vastgesteld door mr. P. van Dijk, Voorzitter, en mr. F.P. Zwart en mr. A.W.M. Bijloos, Leden, in tegenwoordigheid van mr. B. Bastein, ambtenaar van Staat. w.g. Van Dijk w.g. Bastein Voorzitter ambtenaar van Staat Uitgesproken in het openbaar op 12 november 2003. 13.